Arzack Ryuu

Jak zazwyczaj robił, siadł sobie na grubym konarze drzewa, rosnącego już dobre kilkadziesiąt, jak nie -set lat, czy nawet tysiące. Kto wie, on nie był pewien. Siedząc, rozkoszował się świeżym powietrzem, jakże cudownym w tym lesie... Mimo, że już tyle tu mieszkał, nie znudziły mu się widoki. Było tu doprawdy przepięknie. Te drzewa, zieleń, strumyk nieopodal płynący. Nawet jezioro kawałek drogi stąd. Polana i inne zakątki tego lasu - nigdzie nie można było się nudzić, chyba że ktoś, co byłoby dla Arzack'a dziwne, nienawidził widoku lasu. Owoce leśne, z którymi chłopak był dobrze zaznajomiony, więc i je jadł, były przepyszne. Zdarzały się też i te gorsze, oczywiście. Poza tym, tak wiele zwierząt, jak wiewiórki, sarny i inne - dodawało Lasowi Marvinur uroku. Z nimi również był oswojony; mogły się doskonale przekonać że im nie zagraża po takim już długim czasie, odkąd tu zamieszkał. Czyli właściwie od dzieciństwa. Chłopak darzył szacunkiem naturę, nigdy niczego nie śmiał niszczyć. Choćby małej roślinki, wyrastającej z ziemi. Przecież po jakimś, dłuższym czy krótszym czasie, może z tego wyrosnąć coś pięknego. No i ta roślina również żyje. Chwycił za ciemnobrązowy, drewniany flet, na którym umiał grać bardzo wiele melodii. Zaczął grać jedną z nich. Brzmiała spokojnie i uspokajająco, pasowała do klimatu tegoż lasu doskonale.

Arzack Ryuu

Usłyszał czyiś głos. Przerwał grę na flecie i spojrzał w dół, na ziemię. Stał tam jakiś chłopak, który miał do niego wyraźne pretensje. Rzadko kiedy widywał tutaj jakichś ludzi.
- Nie wiem jak Ty, ale ja tu przestraszonych nie widzę... - powiedział i pogładził dłonią łebek wiewiórki, która wskoczyła mu na ramię. - One tu lubią. - uśmiechnął się lekko.
- Ale przestanę, jeżeli tak strasznie Ci to przeszkadza... - dodał i odłożył obok siebie, na konar. Wstał z miejsca, podpierając się prawą ręką. Wiewiórka zeskoczyła z jego ramienia i pognała wgłąb korony drzewa, na którego to masywnej gałęzi stał. Odbił się nogami od konaru i w powietrzu przeszedł błyskawiczną zmianę w geparda. Gdy wylądował na ziemi, wrócił do swojej poprzedniej postaci. Poprawił swój naszyjnik.
- Co Cię tu sprowadza?

Arzack

- Normalnie człowiek patrzy i go na duchu podnosi ta mina. - zażartował lekko z nastawienia chłopaka do niego, które sympatyczne nie było zdecydowanie.
- Rozumiem. - skinął głową. - No nic, to ja nie przeszkadzam, powodzenia. - dodał i odwrócił się, po czym zaraz biegiem skierował się w stronę drzewa. Gdy był jakiś metr od niego, wybił się nogami i wspiął błyskawicznie, dzięki paznokciom zmienionym w pazury, które łatwo wbiły się w pień i pozwoliły szybką wspinaczkę.

Rai

    Jego wyraz twarzy się nie zmieniał. Wzruszył ramionami.
- Tak będzie najlepiej - Machnął mu ręką i zaczął iść. Popatrzył przez ramie, jak chłopak wchodzi na drzewo... Ciekawa umiejętność. Odwrócił głowę, patrząc już w przód, by nie upaść.

Arzack

Usłyszał jakieś warknięcie, zdaje się dobiegające z dołu. Wychylił się za konar. Zaskoczyło go to, co ujrzał. A zobaczył wilkołaka... Bardzo już długo minęło od chwili, gdy spotkał innego. I zbyt przyjemne spotkanie to nie było. Serce zaczęło mu bić szybciej, co się dziwić. Ale uspokoiło go to, że wilkołak nie może się wspiąć na drzewo. Zresztą, łatwo by mu uciekł. Przemiana w ptaka i wilkołakowi mówimy pa-pa. Ale na razie nie było takiej potrzeby. Zmienił pozycje z powrotem na siedzącą i nasłuchiwał.

Arzack

Był trochę zdziwiony, że wilkołak zaczął rozmowę. Wychylił się ponownie. Ale ku swojemu zdziwieniu zauważył człowieka, nie wilkołaka. I była to kobieta. Najwyraźniej posiadała zdolność przemieniania się w wilkołaka. Albo była wilkołakiem, który umie przemieniać się w człowieka. Cóż, nie wiedział tego.
- Na razie mi się nie znudziło. - odparł. Przybrał postać kruka i zleciał z drzewa, na kilka metrów przed dziewczyną. Przemienił się znów w swoją ludzką postać.
Jak zachowa się jakoś niebezpiecznie, to zawsze można znów wlecieć na drzewo czy gdzie indziej uciec, a powinienem raczej zdążyć.
Myślał, jak się odezwać. "Co Cię tu sprowadza?" raczej nie, bo domyślić się można, po co tu przybyła. No nic, może ona coś odpowie, wystarczy poczekać.

Arzack

Słabo wyglądam? No, jeszcze czego. - przeszło mu przez myśl.
- No niestety, nawet nie dałbym się zeżreć. - powiedział. Spojrzał, co dziewczyna czyni.
- Co ty robisz?! - krzyknął. Nienawidził, gdy ktoś zabijał jakieś zwierzę bądź niszczył rośliny. Był wychowywany w wielkim szacunku do natury - zwierząt jak i roślin. Jeżeli nie było to konieczne, nie krzywdził żadnego ze zwierząt czy roślin. Nie wyrywał, nie przecinał, nie ranił. Ostatecznie, jeśli miałoby to zaważyć o czyimś przetrwaniu, oczywiście mógł zapolować na jakieś zwierzę. No cóż, może była wygłodzona, ale swego odruchu nie cofnie.