Arzack Ryuu

Dziewczyna wyglądała, jakby się w niego wpatrywała. No i w gruncie rzeczy - tak było. Jej ton stał się trochę... dziwny.
- Czy ja wiem... - zastanowił się. Nie miał z początku pomysłów, gdzie też mogliby się udać, gdzie pochodzić. Ale w końcu wymyślił. Przypomniał mu się strumień, ciągnący się przez cały las. Niby zwykły z założenia strumień, ale jego okolice wyglądają na swój sposób pięknie, niesamowicie. - Przechadzka po lesie? Znam jedno niesamowite miejsce. - powiedział i wstał.

Arzack Ryuu

- No to chodźmy - powiedział, a z jego twarzy nie znikał lekki uśmieszek. Wstał z miejsca i ruszył przed siebie. Znał już ten las jak własną kieszeń - wiedział gdzie iść, co zobaczy jak pójdzie tu, a co jak tam. Mimo to, wszystko to nigdy mu się nie przejadło ani nie znudziło. Prowadził przez gęstwiny lasu, co jakiś czas trzeba było podnieść coś liano-podobnego albo odsunąć roślinę. Często bywa tak, że przedzierając się przez las, za pomocą szabli czy innej broni przecina się przeszkody stojące na drodze, to jest rośliny, przeszkadzające w przejściu. Ale Elfy nie mogłyby tak zrobić z szacunku do natury, toteż Arzack jak się dało radził sobie bez konieczności uszkadzania niczego, co rosło tutaj, w lesie. W końcu dotarli nad strumień. (Jego wygląd) Stanął jedną nogą na jednym kamieniu, drugim na tym nieco od niego niżej. Spojrzał na dziewczynę ciekawy, czy jej się tu spodoba.

Arzack

Nie spodziewał się popchnięcia.
- Woah! - prawie by spadł, ale w porę zmienił się w ptaka. Z początku tuż nad wodą energicznie trzepotał skrzydełkami, by wznieść się w górę i udało mu się. Przeleciał znów w miejsce koło dziewczyny. Zmienił się w swą normalną, elficką postać. Gdy to się stało, zaśmiał się.
- No, mało by brakowało, żebym wpadł i się całkiem zmoczył. - powiedział. Na jego twarzy wciąż widniał uśmiech. Strumień szumiał kojąco, co jakiś czas spadając w jakby malutkich wodospadach. Arzack przypatrywał się temu, bo było tu naprawdę pięknie. Przeszedł nieco dalej i prawie by wpadł, bo pośliznął się na mokrym kamieniu, ale jednak dał radę utrzymać równowagę.
- Ciekawie, co nie? - powiedział. - Lubię tu przychodzić. To wszystko działa tak... uspokajająco. - dodał.

Arzack

- No, oczywiście! - powiedział półkrzykiem na słowa Lin o dobrej zabawie. Patrzył, co też robi, a skakała sobie po kamieniach. W końcu jednak pośliznęła się i wpadła w jego ramiona, no cóż... Przytrzymał ją, by nie upadła. Gdyby go widziała, zauważyłaby, że nieznacznie, ale jednak, rumieni się. W miarę jednak szybko zniknęły ślady jakiegokolwiek zaczerwienienia na twarzy.
- Uważaj, suche to one nie są - zaśmiał się. Zaczynał jeszcze bardziej lubić dziewczynę. Kto by pomyślał? Pierwszy raz widział ją jako wilkołaka, a teraz z tymże wilkołakiem-dziewczyną przechadza się po lesie, bawi nad strumykiem. Ciekawe i prawdziwe.

Arzack

Cała sytuacja była najwyraźniej dosyć krępująca dla dziewczyny, co się dziwić. Dla niego też trochę, więc warto rozładować atmosferę robiąc coś innego. Zaczął się zastanawiać, starał się myśleć w miarę szybko.
- Wiesz, znam takie jedno ciekawe miejsce jeszcze. - powiedział, patrząc na dziewczynę. W jego oczach wyraźnie malowało się to, że się zastanawia. - I nie tylko miejsce, a jakby to powiedzieć... Pewnego "znajomego" tam mam. - dodał, przy słowie "znajomego" robiąc z palców cudzysłów. - Dawno w sumie u niego nie byłem...

Arzack

- Ee... Co? - odezwał się, unosząc prawą brew. Nic z tych rzeczy nie miał na myśli.
- Nie, nic podobnego. Chodzi mi o coś innego, ale chciałem żebyś jednak zobaczyła na miejscu. Nikt człekokształtny, to pewne. - dodał. Nie domyślał się, że dziewczyna będzie miała tego typu skojarzenia. Nie był to nikt człekokształtny, ani żadna dusza, czy coś w tym guście.

Arzack

Odwrócił się więc i zaczął iść dalej. Po kilku minutach spaceru między różnymi drzewami i roślinami, natrafili na wydeptaną ścieżkę. Nie za duża, nie za mała. Arzack zatrzymał się na niej i spojrzał w przód. Po chwili ruszył ponownie, a wypatrywał konkretnego miejsca. Mianowicie - drzewa, którego pień rósł w niespotykanie dziwny sposób. Wyrastał kilka metrów po jednej stronie ścieżki, a jego pień ustawiał się z początku w pionie, ale zaraz przechylał się gwałtownie w lewą stronę i kilka metrów po lewej stronie ścieżki znowu był prosty. (Na podst. jednego, nie jakiegoś szczególnie ważnego miejsca z WoW'a xP) By go ujrzał, musiał przejść jeszcze kawałek, aż w końcu się pojawił. Kiedy Arzack dotarł do niego, wspiął się na górę pnia, swoją drogą bardzo grubego pnia i usiadł na nim w miejscu, gdzie rósł praktycznie poziomo. Spojrzał na Lin czekając, by i ona się wspięła. Gdy już to zrobiła, chłopak zmienił pozycję na siad po turecku (nie miało to nic do rzeczy, po prostu było mu wygodniej) i zagwizdał na palcach.
- Teraz tylko czekać. - powiedział zniżonym tonem. Jakąś minutę nic się nie działo, Arzack milczał, nie chcąc spłoszyć "znajomego". Coś zaszeleściło w końcu w krzewach, kilkanaście metrów od miejsca, gdzie wyrastało to dziwaczne drzewo. Zaraz z krzewów, powoli i ostrożnie zaczęło wychodzić jakieś zwierzę. A okazało się długim na jakieś trzy metry, jak nie trochę więcej/mniej, a również na jakiś metr wysokim, białym tygrysem. Arzack uśmiechnął się.
- 'Quel amrun* - przywitał się z nim po elficku. Tygrys, gdy zauważył chłopaka, również zdawał się rozpromienić. Nie był jednak pewien przyjścia, widząc dziewczynę. Wykonał w jego stronę gest ręki, który miał oznaczać uspakajanie go. Zwierzę podeszło więc i sprawnym skokiem wskoczyło na pień, który jednak nawet nie drgnął - był taki mocny.
- Sana sina.* - Arzack wyciągnął ze spodni jakieś jedzenie, wystawił dłoń, a tygrys z apetytem zjadł to z jego ręki. Chłopak pogłaskał go po łbie.


*źródło.