Arzack

Wraz z okrzykiem Lin, zaczął biec. Musiał przyznać, była naprawdę szybka. Ale i on nie był wolny. Biegł zaraz za nią, kawałek zaledwie. Nie dawał za wygraną - biegł ciągle, starał się nawet czasem przyspieszyć. Wiedział, że trasa naprawdę jest długa i zmęczy się za jakiś czas, pewnie nie tak długi, ale na razie było dobrze. W tych skórzanych butach biegło się wygodnie, bo i one były wygodne, a to jak najbardziej plus.

Arzack

Biegł dalej, a dziewczyna również, i nawet przez wpadnięcie do wody nie zatrzymała się. On zdołał przeskoczyć strumień, nie zmoczył się. Z lekka oszukiwała, bo zmieniła swoje nogi w te wilkołaka, co dodało jej szybkości. No ale to jej prawdziwa postać, prawda. Zastanawiał się jednak, czy się nie wspomóc nieco swoimi mocami. W końcu jest Elfem, nie ma nóg jak wilkołaki. Tak więc skupił się na tym, by mógł poruszać się z podobną szybkością co gepard. No, jakąś częścią z tego, bo nie chciał przesadzać. Gdy zaobserwował jedno charakterystyczne drzewo w okolicy, pomyślał:
Oho, to już tutaj - a miał na myśli różnoraką roślinność, zagradzającą drogę. Istotnie, niedługo się zaczęło - pierwszą przeszkodą było coś drewnianego, co rosło w łuku nad ścieżką. Było porośnięte w większości mchem. Arzack widząc to, gdy był na odpowiedniej odległości, wyskoczył w górę i przeskoczył pień. Ale wpadł na jakieś błoto, przez co pośliznął się i zajechał na nim trochę w przód, po czym upadł na plecy.
- O ludzie, ale będę upaćkany... - powiedział i zebrał się szybko z miejsca. Tak jest, jego ubrania z tyłu były brudne, jak i ręce. No i włosy. Ale z takiego powodu nie przerwał biegu. Gdy tylko już się podniósł, biegł dalej.

Arzack

Na jego twarzy malowało się skupienie. Przeskakiwał przez kamienie, co jakiś czas opadłe pnie drzew. Nie dawał za wygraną, był jedynie kawałeczek za dziewczyną. Nie martwił się tym, że nie jest przed nią - wilkołaki są szybsze, naturalna sprawa. Mówiono mu kiedyś o tym, a teraz mógł to również zobaczyć. Musiał zrobić ślizg na ziemi, bo nie było siły przeskoczyć odstających gałązek od gałęzi, dość wysoko położonej, jednego drzewa. W końcu w zasięgu wzroku miał już to dziwaczne drzewo.
To już w takim razie w miarę niedaleko jest... No, w porównaniu do tego, ile przebiegliśmy do tej pory. - pomyślał. Zmęczenie dawało się we znaki znacznie. Ale on i tak się nie poddawał, a biegł dalej. Dodawała mu siły też cząstka szybkości geparda.

Arzack

Gdy dziewczyna wplątała się w pnącza, odwrócił głowę i nieco zwolnił, bliski był zatrzymania się - ale jak widział, dziewczyna poradziła sobie dzięki zębom bez większych problemów. Był już nieco w przodzie i biegł jak najszybciej, ale dziewczyna go trochę wyprzedziła. Starał się wyrównać - był tego bliski, ale dziewczyna jednak była naprawdę szybka, więc jednak był drugi. Już w oddali widać było coraz to powiększający się ogromny głaz, porośnięty przeróżnymi roślinami. Jeszcze trochę...

Arzack

Dotarł zaraz po Lin. Dyszał i nie chciało mu się na razie w ogóle odzywać. Był mocno zmęczony. Pochylił się, a rękami oparł o wyprostowane nogi. Stał tak chwilę, ale zaraz usiadł pod kamieniem.
- No, ostro - mówił, dysząc wciąż. - Naprawdę jesteś szybka. - dodał, patrząc na nią, a jego kącik ust uniósł się lekko. Widział, że dziewczyna marzła. Nie dziwne, w końcu wpadła do strumyka. Zaczął grzebać w małym, jasnobrązowym plecaczku, dopiętym do pasa. Normalnie, pas nie był widoczny w całości - jedynie trochę, a to tylko dlatego, że koszulka była postrzępiona z dołu, więc widać było, co jest za nią. Wyciągnął kilka małych szklanych flaszek, mniej więcej w trójkątnym, podłużnym kształcie. W jednej znajdował się niebieski płyn, w jednej żółty, a w jeszcze innej - czerwony. Czerwony zostawił, a resztę wsadził z powrotem. Podał go dziewczynie.
- Napij się, rozgrzeje Cię. - powiedział. Może nie było specjalnie smaczne, ale w takich chwilach człowiek raczej skupi się na tym, że go rozgrzewa, a nie na tym, że to niedobre.

Arzack

- Nie ma sprawy... Jak trzeba i mam, to czemu nie dać. - powiedział z lekkim uśmiechem. Sam był po prostu zdyszany i zmęczony, a nie było konieczności wypicia napoju zmniejszającego czas, ile będzie się odpoczywało. Mądrze jest zachować go na jakiś inny moment, może się naprawdę przydać. Oparł się ręką o czoło, a łokieć o zgięte kolano. Teraz właściwie nie myślał o tym, co dzieje się w tym momencie - a zaczął rozmyślać o jakichś innych sprawach. W jakiś sposób zeszło na Lin. Czuł, że ją polubił, i nawet z jakiegoś powodu trochę bardziej, niż samo słowo "lubić" wyrażało.

Arzack

Z zamysłu wyrwał go nagle głos Lin. Odwrócił głowę w jej stronę. Prócz tego, nie zmieniał pozycji.
- Co? - odruchowo odezwał się. Zaraz dodał - A, tak. Takie tam rzeczy, ważniejsze i te mniej. - no i taka była prawda. Patrząc na dziewczynę, dostrzegł wyraźnie zmiany; nie trzęsła się już ni nic. W takim razie, napój zrobił swoje.
- Widzę że Ci pomogło. - powiedział z uśmiechem.